Kłodzko

Kłodzko to najstarsze i największe miasto Ziemi Kłodzkiej położone w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, między doliną Nysy Kłodzkiej a Górą Forteczną (369 m n.p.m). Miasto to liczące obecnie około 27 tysięcy mieszkańców jest siedzibą powiatu kłodzkiego i gminy miejsko-wiejskiej. Na terenie Kłodzka znajdują się liczne atrakcje turystyczne. Stanowi ono też znakomitą bazę wypadową dla turystów odwiedzających Ziemię Kłodzką.

Atrakcje turystyczne Kłodzka

Twierdza Kłodzko to bez wątpienia największy zabytek i główna atrakcja turystyczna Kłodzka. To też jeden z najważniejszych i najbardziej okazałych zabytków Dolnego Śląska. Położona jest ona na Górze Fortecznej (369 m n.p.m) w centrum miasta.

Pierwsza wzmianka o istnieniu grodu na Górze Fortecznej pochodzi z X wieku.

Na przełomie XIII i XIV wieku gród został przebudowany na murowany mieszkalno-obronny zamek. W jego skład obok pomieszczeń mieszkalnych wchodziła kaplica oraz kościół św. Wacława i św. Marcina.

Największa przebudowa zamku i stopniowe przekształcanie go w twierdzę rozpoczęły się w XVII wieku. Wówczas to średniowieczne mury zastąpiono kurtynami i bastionami osłoniętymi trójkątnymi rawelinami. Osłaniały one zamek od strony północnej. Od południa miał on naturalną obronę w postaci stromego kamienistego zbocza góry.

W XVIII wieku nasiliła się jeszcze przebudowa zamku. Wówczas to rozebrano resztki zamku mieszkalnego, kaplicy i kościoła, w którego miejscu zbudowano ogromny donżon – masywną wieżę przewidzianą jako ostatnie miejsce oporu i organizacji kontrataku. Była to trzypoziomowa konstrukcja w której znajdowały się magazyny i kazamaty, ze zbrojownią, apteką, laboratorium i pomieszczeniami dla załogi. Osłaniał ją łańcuch bastionów, kleszczy, redut i redanów, a na przedpolu – szańce z działobitniami i systemem suchych fos.

Twierdza była rozbudowywana i unowocześniana przez niemal cały czas. Np. początkiem XIX wieku rozbudowano jeszcze system chodników kontrminerskich. W takiej formie, z niewielkimi zmianami, przetrwała ona do dnia dzisiejszego. W 1877 roku na mocy rozkazu gabinetowego Twierdza Kłodzka traci swój status i zostaje rozbrojona. Stopniowo zaczęto przekształcać ją w magazyny i więzienie.

W okresie II wojny światowej przetrzymywano tu jeńców wojennych, dezerterów z armii niemieckiej oraz podejrzanych o działania na szkodę Rzeszy. Znajdowało się tu ciężkie więzienie dla więźniów politycznych, miejsce kaźni i obóz pracy przymusowej, w którym produkowano części elektroniczne do U-bootów oraz rakiet V1 i V2.

Po wojnie do 1958 roku znajdowały się w niej składy i magazyny wojskowe. W 1960 roku Twierdza została oficjalnie uznana za zabytek i udostępniona turystom.

Twierdzę można zwiedzać indywidualnie lub w towarzystwie przewodnika. Trasa prowadzi przez najważniejsze miejsca obiektu. Rozpoczyna się na Dziedzińcu Tumskim, gdzie w średniowieczu stały zabudowania zakonu augustianów.

Następnie prowadzi przez Bastion Alarmowy, który powstał w XVII wieku w miejscu średniowiecznej Bastei. Obecnie mieszczą się tu skromne wystawy poświęcone historii zamku kłodzkiego i produkcji zbrojeniowej w okresie II wojny światowej. Kiedyś stacjonowało tu 36 żołnierzy, którzy z okien mogli ostrzeliwać wroga.

Bastion Wysoki, którego część budynków zajmowały pomieszczenia lazaretu, czyli szpitala wojskowego.

W tej części Twierdzy Kłodzkiej możemy zwiedzić salę ze średniowiecznymi narzędziami tortur, urządzone pomieszczenia szpitalne wraz z opisem przedstawiającym rodzaje i sposoby przeprowadzanych zabiegów a także mauzoleum powstałe w latach siedemdziesiątych XX wieku, poświęcone żołnierzom fińskim, którzy stracili życie na Owczej Górze.

Bastion Wieżowy skąd roztacza się wspaniały widok na miasto i góry otaczające ziemię kłodzką. Przechowywano w nim niegdyś proch.

Słoniczoło Podzamcza wraz z jego murami posiadającymi wieżyczki i zwodzonym mostem było ostatnią przeszkodą mającą uniemożliwić przedostanie się wrogowi na Donjon. W jego kazamatach niegdyś znajdował się forteczny browar.

Donjon, centralny element Twierdzy Kłodzkiej i zarazem ostatni punkt oporu. Znajdują się tu 42 kazamaty ze stanowiskami artyleryjskimi. Poza tym były tu zbrojownia, kuźnia, piekarnia, latryny, pomieszczenia mieszkalne, wartownia, kazamaty bojowe, magazyny oraz areszt. Zbudowano go w miejscu XVI wiecznej, renesansowej rezydencji należącej do Ernesta Bawarskiego. W ścianie Donjonu możemy zobaczyć oryginalną marmurową płytę nagrobną Ernesta Bawarskiego pochodzącą ze wspomnianej rezydencji.

Fort Wielki Kleszcz w którym obecnie zorganizowana jest ciekawa ekspozycja przybliżającą zwyczaje oraz życie codzienne w koszarach za czasów pruskich był kiedyś największą kazamatą mieszkalną Twierdzy z kuchnią wyposażoną w piece do gotowania.

Zwiedzając górną część Twierdzy Kłodzko poznamy historię obiektu poczynając od wieku X kończąc na XX stuleciu. Możliwe jest również zwiedzanie podziemnego labiryntu korytarzy kontrminowych rozciągających się pod stokiem bojowym Twierdzy umożliwiających potajemne podejście pod pozycję wroga i wysadzenie jego dział. Pokonując kilometr z kilkukilometrowej sieci podziemnych chodników przeniesiemy się do XVIII wieku poznając ich przeznaczenie oraz sposób w jaki zostały zbudowane, poczujemy klimat dawnego żołnierskiego życia.

Przed opuszczeniem Twierdzy możemy jeszcze zwiedzić lapidarium znajdujące się Bastionie Niskim zaraz przy bramie wejściowej/wyjściowej w dawnych koszarach kawalerzystów. Przechowywane są w nim kamienne detale rzeźbiarskie i architektoniczne pochodzące głównie z terenów ziemi kłodzkiej.

Stoki bojowe to bardzo płaski teren znajdujący się po północno-zachodniej i zachodniej stronie Twierdzy kłodzkiej w parku noworudzkim. To tędy niegdyś prowadziła najdogodniejsza droga do Twierdzy, z tego miejsca najłatwiej można było prowadzić jej ostrzał i to tu dochodziło do najbardziej zaciętych bitew o miasto. Obecnie co roku w tym miejscu odtwarzane są wydarzenia jakie rozegrały się podczas kampanii napoleońskiej.

Fort Owcza Góra to fort pomocniczy Twierdzy Kłodzko, który miał blokować dolinę Nysy Kłodzkiej i zabezpieczać od wschodu podejście do Twierdzy. Wzniesiono go na zboczu Owczej Góry. Jego budowa rozpoczęła się po 1743 roku i trwała do 1750 roku .

Do Fortu można było się dostać pokonując Bramę Dolną a następnie Bramę Górną przy których postawiono po dwie wartownie.

Sam Fort składał się z Korony Niskiej i Korony Wysokiej. Korona Niska miała system kleszczowy z cofniętymi barkami bastionów.

W Koronie Wysokiej znajdował się donżon osłonięty ziemnym szańcem.

Fort posiadał też koszary szyjowe znajdujące się w budynku zwanym „czerwonymi koszarami”.

Obecnie wspomniany obiekt militarny niestety niszczeje i ulega dewastacji a szkoda.

Podziemna Trasa Turystyczna została wytyczona w labiryncie miejskich podziemi, które były drążone w okresie od XIII do XVII wieku przez mieszkańców miasta pod budynkami starówki, w celach militarnych jak i gospodarczych. Wejście do niej znajduje się u podnóża Twierdzy Kłodzko.

Zwiedzającym udostępniono podziemną trasę w 1976 roku. Podziemna Trasa Turystyczna liczy około 600 metrów. Jest jedną z ciekawszych podziemnych tras w Polsce. W części przeznaczonej do zwiedzania jest w całości oświetlona.

Podczas podziemnej wędrówki w kilkunastu salach tematycznych można: posłuchać mieszczańskiej muzyki, biesiadników w karczmie, odgłosów jarmarku, zobaczyć dawnych mieszkańców miasta – piekarza, praczki czy kata.

odwiedzić kantor kupiecki, karczmę, skład amunicji i katownię wyposażoną w mrożące krew w żyłach narzędzia tortur.

Muzeum Ziemi Kłodzkiej działa od 1963 roku. Obecnie mieści się ono w barokowym gmachu dawnego konwiktu jezuickiego. Konwikt powstawał sukcesywnie od 1622 roku do 1754 roku. Jest to budowla trzykondygnacyjna, trzyskrzydłowa zamkniętą od północy murem kurtynowym z galerią. W latach 1978-1986 przeprowadzono jego kapitalny remont po którym umieszczono w nim Muzeum Ziemi Kłodzkiej. Podczas remontu zachowano wszystkie elementy zabytkowej budowli, jej pierwotny układ, wystrój architektoniczny i stylową elewację.

Do najpiękniejszych wnętrz budynku należą: Biblioteka muzealna z bogatymi zbiorami wydawnictw o regionie i z regionu, mieszcząca się na parterze w dawnym refektarzu konwiktu,

Dwukondygnacyjna sala koncertowa znajdująca się w dawnej kaplicy św. Alojzego Gonzagi

Barokowy salon „Złoty”

Sala konferencyjna

Barokowa klatka schodowa

Piękny dziedziniec na którym są przechowywane i prezentowane detale architektoniczne i fragmenty rzeźb ocalałych ze zniszczonych kłodzkich budynków.

Wszystkie te pomieszczenia można oglądać przy okazji zwiedzania Muzeum, w którym możemy zobaczyć:.

– Wystawę poświęconą miastu i jego bogatej tysiącletniej historii. Sale ekspozycyjne doskonale oddają atmosferę średniowiecznego miasta, nawiązują do duchowości jezuickiego baroku oraz życia codziennego kłodzczan przemierzających tutejsze ulice w ubiegłym stuleciu. Wśród eksponatów możemy zobaczyć m.ni. zbiór ikonografii dokumentującej zmiany architektoniczne Kłodzka na przestrzeni dziejów, różnorodne obiekty kultury materialnej przedstawiające kondycję gospodarczą miasta, obejmujące m.in. pamiątki cechowe oraz bogaty zbiór wyrobów cynowych kłodzkich konwisarzy czy też pochodzące z różnych epok obiekty sztuki i kultury.

– Wystawę ponad 205 unikatowych dzieł projektantów i artystów szkła mieszkających na Ziemi Kłodzkiej i działających w dolnośląskich hutach po roku 1945 zaprezentowaną na tle wyrobów dawnego przemysłu szklarskiego ziemi kłodzkiej sięgającego średniowiecza. Wśród eksponatów możemy zobaczyć XIV-wieczne fragmenty naczyń szklanych z zamku „Szczerba” w Gniewoszowie, dokumenty i eksponaty związane z działalnością najstarszych hut szkła na ziemi kłodzkiej, szklaneczki do picia oraz pamiątkowe szkła ze zdrojów kłodzkich a także szkła kryształowe i artystyczne wytworzone w okresie powojennym na ziemi kłodzkiej.

– Wystawę prezentującą imponującą kolekcję ponad 500 zegarów pochodzących z dwóch największych fabryk dolnośląskich XIX i XX: Gustawa Beckera w Świebodzicach i braci Eppnerów w Srebrnej Górze. Wśród eksponatów znajdują się; zegary kuchenne, krajobrazowe i ikonowe, zegary ścienne szafkowe i półszafki oraz zegary stołowe, gabinetowe i kominkowe. Poza zegarami ze wspomnianej kolekcji możemy zobaczyć także bardzo interesujące zegary wykraczające nieco poza tematykę wystawy. Są to między innymi 2 zegary obrazowe, zegary słoneczne, strażnicze, kieszonkowe oraz mechanizmy zegarów wieżowych. Niezwykle interesująca jest też kolekcja pozytywek.

Kościół parafialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Jego budowę zapoczątkowali joannici po 1364 roku ale ukończyli ją dopiero w XVI wieku. Powodem tak długiej budowy kościoła były liczne wojny oraz pożary trawiące miasto. Na początku XVII wieku kościół został przejęty przez jezuitów, którzy na przestrzeni całego wieku przeprowadzili jego gruntowną modernizację. W wyniku ponad 300 letnich prac budowlanych powstała okazała trójnawowa, późnogotycka, kamienna świątynia z dwuwieżową fasadą. W wieżach kościoła znajduje się łącznie pięć średniowiecznych dzwonów. Najstarszy z nich pochodzi z 1459 roku. Największy z dzwonów waży ponad 4 tony i został wykonany w 1499 roku.

Wyposażenie kościoła ma głównie charakter barokowy. Do najciekawszych zabytków należą:

– ołtarz główny pochodzący z lat 1727-1729,

– marmurowy pomnik biskupa Arnosta z Pardubic z 1864 rok,

– nagrobek Arnosta z Pardubic z końca XIV wieku,

– kaplica św. Jakuba ze ścianami zdobionymi przez późnogotyckie malowidła przedstawiające postaci apostołów, świętych oraz ojców kościoła. Sklepienie ozdabiają malowidła bujnej roślinności. Dawniej odprawiano w niej katolickie nabożeństwa, przy niej działało też Bractwo św. Jakuba,

– figura Madonny z czyżykiem wykonana w XIV wieku z drewna lipowego znajdująca się wewnątrz kaplicy św. Jakuba,

– ołtarz Wniebowzięcia NMP z 1725 roku,

– ogrójec powstały w latach 1520-1521 na który składają się polichromowane rzeźby modlącego się Jezusa, śpiących apostołów Piotra, Jakuba i Jana oraz rzeźba Judasza z tłumem,

– ambona z 1717 roku,

– zespół konfesjonałów wykonany w latach 1717-1720, zdobionych dekoracją snycerską oraz figuralną,

– organy zbudowane w latach 1722-1726.

Poza wyżej wymienionymi zabytkami w kościele znajduje się jeszcze wiele innych: przepiękne rzeźby, malowidła oraz niezwykłe ołtarze. Wszystkie one zachwycają swoim pięknem.

Czarna Brama to jedyny fragment, który pozostał po dawnych murach cmentarnych otaczających niegdyś kościół parafialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Jest to późnobarokowa konstrukcja z trzema figurami świętych: św. Franciszka Ksawerego, św. Ignacego Loyola oraz św. Franciszka Borgiasza, otoczona z obu stron parą zbrojnych słupów toskańskich. Wspomnianą bramę postawiono w 1703 roku.

Pomnik św. Jana Nepomucena wykonano w 1720 roku. Stoi on naprzeciwko wejścia głównego do kościoła parafialnego pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Składa się on z figury św. Jana Nepomucena ustawionej na wysokim cokole, ogrodzonej kwadratową kamienną balustradą z figurami aniołków ustawionymi w jej narożnikach na niewielkich kolumnach.

Kolegium jezuickie zostało wybudowane w latach 1665-1690. Jest to budowla trzykondygnacyjna zbudowana na planie prostokąta z dużym wewnętrznym dziedzińcem. Budynek kolegium połączony jest krytym pasażem z zakrystią kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Niegdyś w kolegium znajdowały się sale wykładowe i mieszkalne a także kaplica, muzeum i sala teatralna. Obecnie większą jego część zajmuje liceum ogólnokształcące oraz pomieszczenia urzędu parafialnego jezuitów. Największą atrakcją kolegium jezuickiego jest refektarz, który można zwiedzać. Jego sklepienie zdobią liczne freski a jedną ze ścian malowidła. Taki był niegdyś wystrój dawnego kolegium.

Kościół Matki Bożej Różańcowej wybudowano w latach 1628-31. Wspomniany kościół to barokowa budowla, trójnawowa z półkoliście zamkniętym prezbiterium. Po bokach wejścia do kościoła znajdują się dwie trzykondygnacyjne wieże zakończone cebulastymi hełmami.

Całe wyposażenie oraz ołtarze i malowidła pochodzą z XIX wieku z wyjątkiem prospektu organowego pochodzącego z połowy XVIII wieku. Kościół pełnił swoją funkcję do 1810 roku w którym to wydano dekret o sekularyzacji na podstawie którego usunięto z niego franciszkanów i zamieniono go w magazyn słomy i siana garnizonu pruskiego. Od 1834 roku funkcjonował jako kościół garnizonowy ewangelicki. W ręce franciszkanów wrócił dopiero po wojnie w 1945 roku.

Klasztor Franciszkanów budowano w latach 1678-1731 przy kościele Matki Bożej Różańcowej. Jest to budowla barokowa, zbudowana na planie litery H z wewnętrznym dziedzińcem, trzykondygnacyjna, z cylindrycznymi wieżami po zachodniej stronie, nakryta dachami dwuspadowymi. Od 1820 roku klasztor pełnił funkcję szpitala wojskowego po tym jak w 1810 roku usunięto z niego franciszkanów na mocy dekretu o sekularyzacji. Franciszkanie wrócili do klasztoru w pierwszej połowie XX wieku. W refektarzu klasztoru zachowały się freski z 1744 roku a w kaplicy klasztornej gotycka rzeźba Madonny z przełomu XV i XVI wieku.

Kościół św. Jerzego i Wojciecha to budowla jednonawowa, otynkowana, posiadająca wieże z baniastymi hełmami, która powstała w latach siedemdziesiątych XV wieku. W ciągu kolejnych lat swojego istnienia była ona jeszcze wielokrotnie odbudowywana, przebudowywana oraz rozbudowywana po zniszczeniach, którym ulegała w wyniku licznych pożarów czy też wojen. Największych zniszczeń kościół doznał podczas wojny trzydziestoletniej, nieco mniejszych w trakcie III wojny śląskiej. Podobnie jak Kościół Matki Bożej Różańcowej w 1810 roku zamieniono go w magazyn wojskowy wojsk pruskich a w 1834 roku stał się on kościołem ewangelickim garnizonowym. Od 1947 roku jest ponownie świątynią katolicką.

Wyposażenie kościoła św. Jerzego i Wojciecha pochodzi z czasów współczesnych, gdyż to pierwotne nie zachowało się do dnia dzisiejszego i jest ono bardzo skromne. Z dawnych czasów pozostały jedynie cenne freski z przełomu XVII I XVIII wieku, które są obecnie odsłaniane, konserwowane i badane. Odkryto je niedawno bo w 2015 roku podczas prac remontowych.

Do kościoła przylega klasztor klarysek. Jest to budowla barokowa, dwukondygnacyjna, nakryta dachami dwuspadowymi, wzniesiona na planie prostokątna w 1665 roku, posiadająca wewnętrzny wirydarz,. W latach 1810-1945 garnizon pruski urządził w niej swoje biura, mieszkania dla oficerów oraz szpital. Klasztor oraz kościół otoczone są murem obronnym.

Kapliczka barokowa z początku XVIII wieku jest wbudowana w mur obronny otaczający kościół św. Jerzego i Wojciecha oraz klasztor klarysek.

Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny to jednonawowa, neogotycka budowla wzniesiona w 1874 roku pierwotnie jako przyszpitalna kaplica, która w 1947 roku została podniesiona do rangi kościoła.

Kościół świętego Ignacego Loyoli to świątynia wybudowana w stylu neogotyckim w 1880 roku. Wspomniany kościół to budowla wzniesiona na planie prostokąta z sygnaturką na dachu. Wyposażenie wnętrza jest skromne, pochodzi z końca XIX wieku.

Kaplica św. Ignacego Loyoli to barokowa murowana, otynkowana budowla z XVII wieku nakryta dachem dwuspadowym zakończonym hełmem.

Kaplica Jana z Ziębic wybudowana w 1910 roku w miejsce poprzedniej zburzonej podczas budowy linii kolejowej. Jest to konstrukcja zbudowana na planie prostokąta, z bogato zdobionym wejściem, zakończona kopułą z profilowanym szczytem. Kaplica ta upamiętnia śmierć ostatniego z rodu Piastów Śląskich – Jana z Ziębic, który zginął w 1428 roku w bitwie między husytami a wojskami śląskimi pod Starym Wielisławiem.

Kaplica Matki Boskiej Pocieszenia znajduje się na granicy Kłodzka i Wojciechowic, na szczycie niewielkiego wzniesienia o kształcie kopca zwanego Mariańską Górką. Jest to budowla parterowa, murowana wzniesiona na planie prostokąta na dachu której znajduje się niewielka wieżyczka. Kaplicę wybudowano w 1810 roku. Prowadzi do niej droga krzyżowa, którą utworzono w 1844 roku.

Figura Maryjna z 1875 roku stojąca przed Kaplicą Matki Boskiej Pocieszenia.

Pustelnia przy Kaplicy Matki Boskiej Pocieszenia to mały murowany domek z 1846 roku. Pierwszym pustelnikiem i zarazem najbardziej znanym, który go zamieszkiwał był Johannes Treutler, słynący z produkcji ziołowego Balsamu Jerozolimskiego. Zmarł on 1892 roku w wieku 72 lat. Po nim pustelnię zamieszkiwało jeszcze kilku innych pustelników.

Gotycki most Świętego Jana wzniesiono w miejscu poprzedniego drewnianego mostu najprawdopodobniej w XIV wieku. Jest to budowla z kamienia wsparta na trzech filarach, posiadająca cztery przęsła, łącząca starówkę z Wyspą Piasek.

Most posiada masywne balustrady, które nakrywają kamienne parapety. Zdobi go sześć masywnych, wotywnych figur fundowanych głównie w XVIII wieku. Wspomniane figury to posąg św. Franciszka Ksawerego, figura Chrystusa na krzyżu, rzeźba przedstawiająca Trójcę Świętą i Ukoronowanie NP Marii, figura św. Wacława, posąg św. Jana Nepomucena oraz posąg Matki Boskiej Bolesnej z ciałem Chrystusa będący najstarszą figurą pochodzącą z połowy XVII wieku. Ze względu na swoją budowę i zdobiące go figury często porównywany jest do mostu Karola w Pradze, choć jest od niego zdecydowanie mniejszy.

Mury obronne wzniesiono z nieregularnego kamienia pod koniec XIII wieku w miejsce wcześniejszych umocnień ziemno-drewnianych. Stanowiły one wspólnie z umocnieniami zamku na Górze Fortecznej a później twierdzą zwarty system obronny miasta. Najlepiej zachowane ich fragmenty znajdują się przy moście gotyckim świętego Jana. Oprócz murów wjazdu do miasta strzegły bramy: brama mostowa górna, brama mostowa dolna, brama czeska, brama zielona i brama ząbkowicka. Wszystkie one wraz ze znaczną częścią murów zostały rozebrane. Miało to miejsce w latach 1879-1914.

Ratusz to neorenesansowa budowla wzniesiona w latach 1887-1890 według projektu Ewalda Bergera. Kłodzki ratusz to budynek trzykondygnacyjny z bogatymi zdobieniami elewacji mieszającymi różne style architektoniczne. Powstał on na ruinach poprzednich ratuszy, budowanych wcześniej w tym miejscu począwszy od XIV wieku, które ulegały doszczętnemu zniszczeniu w skutek pożarów. Jedyną pozostałością po nich jest kwadratowa wieża pochodząca z czasów średniowiecza, zwieńczona barokowym hełmem z iglicą. Na ścianach wieży znajdują się cztery zegary, które dodano w XVI wieku.

Lwia Fontanna to konstrukcja barokowa z przełomu XVII i XVIII wieku, gruntownie wyremontowana końcem XIX wieku przy okazji przebudowy ratusza. Jej podstawę stanowi kwadratowa cysterna z półkolistymi apsydkami. Ze środka cysterny wychodzi w górę wysoki postument z czterema delfinami podtrzymującymi na swych ogonach dużą półkolistą muszlę. Pośrodku muszli stoi lew czeski z koroną w kształcie kielicha, wspierający się przednimi lapami na tarczy herbowej. Lwia fontanna jest wysokiej klasy pięknym zabytkiem zdobiącym kłodzki rynek.

Pręgierz miejski jest repliką XVI-wiecznego pręgierza zlikwidowanego w 1793 roku, który stal na rynku nieopodal studni miejskiej i wejścia do ratusza. Odbudowano go w 2011 roku i postawiono w miejscu poprzednika. Niegdyś przed wspomnianym pręgierzem odczytywano wyroki i wymierzano przy nim kary chłosty. Czasem obok pręgierza stawiano drewniany szafot, na którym uśmiercano skazanych przez ścięcie mieczem. Obecny pręgierz ma 460 cm wysokości. Na jego szczycie znajduje się złodziejaszek z workiem pełnym łupów na plecach.

Wotywna figura Najświętszej Marii Panny jest jedną z najwcześniejszych kolumn maryjnych na ziemi kłodzkiej. Wzniesiono ją z inicjatywy kłodzkich jezuitów, władz miejskich oraz Jerzego Ignacego Pachy’ego (proboszcza Różanki) w 1680 roku w podziękowaniu za ocalenie miasta z pożaru, który uszkodził wiele budynków w 1676 roku oraz epidemii dżumy szalejącej w mieście początkiem 1680 roku, która zabiła prawie 1500 mieszkańców. Wotywna figura Najświętszej Marii Panny to wysoka kolumna z piaskowca na szczycie której stoi posąg Najświętszej Marii Panny. Została ona ustawiona na potężnym bloku, we wnęce którego znajduje się leżącą rzeźba śpiącej świętej Rozalii – patronki od zarazy, pośrodku między czterema posągami świętych Floriana i Józefa, Archanioła Gabriela i Anioła Stróża. Całość otacza kamienna balustrada z furtą, na narożnikach której stoją cztery kamienne figury świętych: Franciszka Ksawerego, Karola Boromeusza, Rocha i Sebastiana, patronów chroniących przed chorobami zakaźnymi.

Zabytkowe Kamienice. Wiele z nich posiada efektowne fasady z ciekawymi godłami przedstawiającymi zwierzęta, zabytkowymi portalami, posągami, medalami z inicjałami królewskimi. Większość z nich pochodzi z XVI-XVIII wieku. Do najciekawszych należą:

Kamienica nr 4 to budynek który został wzniesiony na przełomie XIX/XX wieku. Kamienica została wybudowana w stylu neobarokowym. Uwagę przyciągają piękna wieża-wykusz, zwieńczona hełmem oraz ozdobny szczyt, portal i obramowania okienne. Kiedyś znajdował się w niej Bank Niemiecki obecnie ma tu swoją siedzibę Bank Spółdzielczy.

Kamienica nr 5 przy ulicy Chrobrego to budynek trzykondygnacyjny z poddaszem, którego fasada ozdobiona jest klęczącym jeleniem. Powstała ona w XVII wieku i jest jedną z najpiękniejszych kamienic z tego okresu. Jej barokową elewację zdobi pięć płaskich korynckich filarów. Okna pierwszego piętra wykonane są z przepychem a okna drugiego piętra są nieco skromniejsze. W piwnicach budynku których fragmenty zachowały się do dni dzisiejszego niegdyś miejscowi kupcy przechowywali swoje towary.

Kamienica nr 9 to budynek ozdobiony godłem wędrującego niedźwiedzia.

Kamienica nr 12 to budowla czterokondygnacyjna wzniesiona na planie gotyckim z długim podwórkiem i dobudowanymi oficynami. Posiada neoklasycystyczną elewację wykonaną w XIX wieku.

Kamienica nr 13 to budynek czterokondygnacyjny z ciekawym szczytem, reprezentujący styl secesyjny. Jego elewacja udekorowana jest poziomymi pasami figuralnymi, wykuszami okiennymi oraz atrakcyjną barokową rzeźbą murzynka.

Kamienica nr 5 przy ulicy Grottgera została wybudowana w końcu XVII wieku. Wielokrotnie modernizowana. Kamienicę zdobi godło z 1927 roku z podobizną wilka. Dawniej mieścił się w niej zajazd później hotel z restauracją.

Kamienice nr 6 i 8 – Jaś i Małgosia przy ulicy Braci Gierymskich to dwie zabytkowe kamienice połączone wspólną klatką schodową. Kamienica nr 6 to budynek barokowy z przełomu XVII i XVIII wieku. Jest to budowla dwukondygnacyjna z ciekawym dwukondygnacyjnym poddaszem. Natomiast Kamienica nr 8 to budowla renesansowa z końca XVI wieku, której fasadę zdobią dobrze zachowany dwukondygnacyjny szczyt oraz kamienny późnorenesansowy portal.

Kamienica nr 5 przy ulicy Matejki to budynek z XVIII wieku ozdobiony płaskorzeźbą raka.

Kamienica nr 1 przy ulicy Kościelnej to budowla pochodząca z XVI wieku, która mimo przebudowy mającej miejsce w późniejszych latach zachowała wiele elementów renesansowych.

Kamienica nr 5 przy ulicy Kościelnej to budynek wybudowany według schematu późnogotyckiego przebudowany na styl barokowy w drugiej połowie XVII wieku. Do kamienicy wchodzi się przez portal z 1504 roku.

Pałac Wallisów to barokowa budowla z końca XVII, która niemalże do końca XVIII wieku była własnością rodziny von Wallis. Od 1798 roku miało w niej swoją siedzibę Starostwo Hrabstwa Kłodzkiego, w latach 1849-1898 mieścił się w niej sąd okręgowy, później szkoła a po niej muzeum. Wspomniany Pałac był pierwotnie budowlą dwukondygnacyjną, którą w 1720 roku powiększono o trzecią kondygnację. Szczególną uwagę zwraca zabytkowy portal oraz znajdujący się nad nim balkon z kamienną balustradą.

Zespół magazynów koszarowych wybudowano w latach 1748-1751. Jest to szereg sąsiadujących ze sobą trzykondygnacyjnych budynków, nakrytych przeważnie dachami dwuspadowymi. Niegdyś mieściły się w nich koszary oraz magazyny żywności.

Dawny Szpital to neorenesansowa budowla o cechach stylu arkadowego z 1861 roku, wzniesiona na planie prostokąta, nakryta wielospadowym dachem.

Kaplica pw. św. Marii Magdaleny posiadająca osobne wejście przylega do dawnego szpitala od strony północnej. Zdobią ją duże witrażowe okna oraz rzeźba Chrystusa Dobrego Pasterza umieszczona między nimi.

Dworzec kolejowy Kłodzko Główne to budowla wzniesiona w 1874 roku. Budynek dworca całkiem niedawno został wyremontowany.

Dawny młyn z przełomu XVIII i XIX wieku.

Cmentarz komunalny założony pod koniec XIX wieku początkowo był cmentarzem tylko i wyłącznie dla katolików ale w 1945 roku zamieniono go na cmentarz komunalny. Możemy na nim zobaczyć drewnianą kaplicę cmentarną z XIX wieku, małą murowaną kaplicę domkową z XIX wieku oraz krzyż kamienny upamiętniający tragiczną śmierć polskiego szlachcica Adama Markowskiego, który zmarł w 1604 roku pobity przez kłodzkich luteran po tym jak chciał uczestniczyć we mszy niedzielnej w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.

Cmentarz żydowski został założony w 1825 roku. Funkcjonował do 1974 roku kiedy to został zamknięty. Od tego momentu zaczął popadać w ruinę. Dzięki renowacji przeprowadzonej w latach 2005/2006 udało się ocalić wspomniany cmentarz przed całkowitym zniszczeniem. Na cmentarzu znajdują się groby z XIX i XX wieku. Nagrobki znajdujące się na cmentarzu mają różną formę. Jest wiele tradycyjnych nagrobków, są też nagrobki w kształcie obelisków, kolumn czy też sarkofagów. Warto zwrócić uwagę na zbiorową mogiłę 32 Żydów, zamordowanych w maju 1945 roku przez Niemców, grobowiec rodziny Zimmermann czy też grobowiec rodziny Działoszyńskich.

Kolumna Świętej z XVI wieku stoi przy drodze do Złotego Stoku. Przy niej niegdyś mógł pomodlić się skazaniec przed egzekucją na szubienicy, która znajdowała się w pobliżu.

Pomnik Kolonialny z 1937 roku upamiętniający zdobycze kolonialne Niemiec w Afryce to zaokrąglony kamień na którym można zauważyć kształt tropikalnego kapelusza. Kapelusz ten był właśnie symbolem niemieckich wojsk rezydujących w koloniach należących do Niemiec.

Pomnik Synagogi z 1995 roku to kamień z pamiątkową tablicą na której widnieją napisy w trzech językach: polskim, niemieckim i hebrajskim. Wspomniany pomnik upamiętnia znajdującą się niegdyś w miejscu jego ustawienia Synagogę. Synagoga ta została całkowicie zniszczona przez bojówki hitlerowskie podczas nocy kryształowej z 9 na 10 listopada 1938 roku.

Brama Ząbkowicka to jedna z kilku bram, którymi kiedyś można było dostać się do miasta. Były to budowle XVI wieczne. Wszystkie one na przełomie XIX i XX wieku zostały rozebrane. Bramę Ząbkowicką rozebrano jako ostatnią w 1911 roku. Pozostały po niej tylko boczne mury.

Barokowy portal z 1722 roku będący pozostałością po nieistniejącej już kamienicy.

Park Miniatur Minieuroland to teren o powierzchni ponad 20 000 m²na którym znajduje się wyjątkowy ogród z unikalną roślinnością, licznymi miniaturowymi zabytkami oraz słynnymi budowlami z Polski, Europy i świata. Podróż po tej niezwykłej krainie uprzyjemniają nam klimatyczne altanki, wydzielone strefy relaksu, punkty z gastronomią czy też nowoczesny plac zabaw dla dzieci. Jest to wspaniałe miejsce do odpoczynku i rozrywki dla całych rodzin.

Kłodzko – atrakcje turystyczne

Kłodzko

Atrakcje turystyczne Kłodzka

Like this:

Autor

Łazik

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Kłodzko

Atrakcje turystyczne Kłodzka

Share this:

Like this:

Autor

Łazik

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi